Hier folgen alle von mir ins Deutsche übertragenen Gedichte, deren Verfasser vor mehr als siebzig Jahren gestorben sind. Es sind dies Jens Peter Jakobsen, Adam
Oehlenschläger, Emil
Aarestrup, Hans Christian Andersen, Viggo Stuckenberg, John Keats, Percy Bysshe Shelley, Rudyard Kipling, William Henry Davies, Doi Bansui (土井晩翠), Kitahara Hakushû (北原白秋), Noguchi Ujô (野口雨情). Ein Klick auf den Namen
eines Verfassers erzeugt einen Sprung zu dessen Gedichten.
Wer mag, kann zugleich mit dieser Seite die ÜBERTRAGUNGEN in einem zweiten Fenster aufrufen, beide Fenster verkleinern und für einen Vergleich Übersetzung und Original (sofern es aufgenommen
wurde) nebeneinander positionieren.
(1847 - 1885)
Irmelin Rose
Se, der var en Gang en Konge,
Mangen Skat han kaldte sin,
Navnet paa den allerbedste
Vidste hver var Irmelin,
Irmelin Rose,
Irmelin Sol.
Irmelin Alt, havd der var dejligt.
Alle Ridderhjelme spejled
Hendes Farvers muntre Pragt,
Og med alle Rim og Rytmer
Havde Navnet sluttet Pagt:
Irmelin Rose,
Irmelin Sol,
Irmelin Alt, hvad der var dejligt.
Hele store Bejlerflokke
Der til Kongens Gaarde fór,
Bejlede med ømme Lader
Og med blomsterfagre Ord:
Irmelin Rose,
Irmelin Sol,
Irmelin Alt, havd der er dejligt!
Men Prinsessen jog dem fra sig
(Hjertet var saa koldt som Staal),
Lastede den Enes Holdning,
Vrænged ad den Andens Maal.
Irmelin Rose,
Irmelin Sol,
Irmelin Alt, havd der er dejligt!
(1779 - 1850)
Min Kakkelovn
Ak, min Trøst! min Elskerinde!
Hvor din Ynde lokker mig.
Altid her i Stuen inde
Ventende jeg finder dig.
Alderen paa dig ei tager,
Skiøndt din Ungdom ligger fiern;
Og dit Hierte mig behager,
Skiøndt det hamret er af Jern.
Kold du est vel af Naturen,
Men du let kan vorde heed;
Naar kun bruges Bøgecuren,
Strax du føler Kiærlighed.
Da mit mørke Vinterkammer
Livner du med munter Brand,
Og din Mund – med Heimdals Flammer –
Viser mig sin Gyllentand.
Da med roligtstille Hierte
Stirrer hen jeg uden Ord.
Drømmer ved din Tryllekierte,
Til der kommer Lys paa Bord.
Hvert et Barndomsminde hitter,
Som en Alf, i Stuen ind,
Mens derude Maanen titter
Fra sin Sky med blege Kind.
Ingen Veemod, kolde Maane!
Den er Livet ei til Gavn;
Hist hvor dine Straaler blaane,
Drømmer Længsel kun og Savn.
Her ved Kakkelovnens Lue
Synes Verden mig saa smuk,
Og i dæmringslørte Stue
Leger Alfen Blindebuk.
(1800 - 1856)
Uglen
Du siger, at paa Bænken,
Vendt imod Solen Ryggen,
Sad du forleden Aften
Eensom i Lindeskyggen.
Og paa den dybe Himmel,
Hvis Blaat begyndte graane,
Saae man den blege Runddeel
Af Nattens fulde Maane.
Og for den store Ugle,
Der sad just i Alleen
– Som du alene – læste
Du høit i Odysseen.
Du læste længe om den
Blaaøiede Athene,
Og Fuglen sad, som naglet
Til Lindetræets Grene.
Du siger, du blev bange
Tilsidst, da i det Dunkle
Dens gule Blik begyndte
At dreie sig og funkle.
Du løb – Jeg seer den stirre,
Den lykkelige Ugle; –
Og jeg forstaaer, hvorfor nu
Den skyer de andre Fugle.
Hvorfor saa stum den sidder,
Mens alle Stjerner tindre,
Med Næbet imod Brystet –
Dens Lyst er at erindre.
Paa Sneen
Hen over Torv og Gade,
Hvor Sneen laae, den hvide,
Belyst af Nattens Maane,
Jeg saae dig hastig skride.
I eventyrlig Skjønhed,
Krystalklar, straalte Staden,
Og som et magisk Luftsyn
Blændede Slotsfaçaden.
Om dine Hænder vandt sig
Muffen, den lykkelige,
Og om dit Knæ jeg hørte
Den glatte Silke skrige.
Dit Aandepust, usynligt
Ellers som Rosenduften,
Nu strømte gjennem Sløret
En Sølvsky ud i Luften.
Sig syngende lod Sneen
Af dine Fødder trykke,
Og paa det bløde Teppe
Henflagrede din Skygge.
Jeg saae den hastigt svæve
Over den glimmerhvide,
Ætherisk-rene Flade –
En anden ved dens Side.
Det var min egen Skygge!
Den skyndte sig utrolig –
Jeg havde aldrig seet den
Saa langstrakt og urolig.
Den nærmed sig forvirret –
Den lod – det er det Sande –
Sit eget sorte Væsen
Med dit sig kjælent blande.
De svulmede – Canova
Ei bedre Grupper skabte –
Imellem blev de borte,
Naar Maanens Lys sig tabte.
Og kom igjen tilsyne
I Stillinger – o Lykke,
Mit Kjød og Blod maa savne,
Men opnaaes af min Skygge!
Brønden
Som denne Brønd, den dybe,
Den kolde, af hvis Grube
Man langsomt henter Spanden,
Som af en Afgrunds Strube;
Hvori en lille Plet kun
Af Himmelbuen blaaner,
Hvem flygtigt et Par Stjerner
Halv skamfuldt Øiet laaner;
Hvori, hvor du blot vilde
Ud over Randen kikke,
Du saae, skjøndt lidt formørket,
Dit Engleansigt nikke –
Saaledes er mit Hjerte,
En Brønd til Punkt og Prikke,
Kun, selv naar du er borte,
Svinder dit Billed ikke.
I Haugen
Mig henrev den bløde
Skyaftens Rødme,
Biernes Surren,
Blomsternes Sødme.
Paa Randen af Skyen,
Den svømmende, fjerne,
Mødte mit Øie
En eneste Stjerne.
En Hængebirks Grene,
Den største i Haven,
Hang over mit Hoved,
Som laae jeg i Graven.
Og Vandperler funkled
Som Taarer, som dine –
Men det var kun Nattens,
Kun Taagens og mine!
En Morgenvandring
Det havde nylig regnet,
Og Klokken var vel otte;
Med blanke, smaa Galocher
Gruusgangen du betraadte.
Og dine Spor jeg fulgte
I Parkens Poppellunde;
Jeg saae, to sorte Snegle
Krøb med, saa stærkt de kunde.
En Handske, du i Græsset
Blandt Jordbærranker glemte,
Lidt varm endnu af Haanden,
Fandt jeg og henrykt gjemte.
Hvor i Akazielunden
En Marmorgud staaer rolig,
Jeg saae dig hvile Armen
Paa Gudens Knæ, fortrolig.
Og, skjult af kjøle Skygger,
Med Taarer læse Brevet,
Som sidst din fjerne Elsker
Tungsindig havde skrevet;
Og trykke Kys paa Bladet,
Og næsten favne Stenen —
Selv stirred jeg paa Havet
Og paa Kastaniegrenen;
Og tænkte: hvo der hang nu
Høit, sværmerisk i Kronen,
Som denne Kramsfugl hænger
Livløs og qvalt i Donen!
Tilbageholdenhed
Fra Blomst til Blomster svæved
I Luften Blomsterstøvet,
Og Myggene sig favned
Med Lidenskab bag Løvet.
Ildfluerne sig tændte
Paa Graner og Cypresser;
En Mops min Hund forfulgte
Med tusinde Caresser.
Ja, selv den kolde Sandsteen
I Buegangens Skygge
Vred sig, i stum Fortabthed,
Som Amor og som Psyche.
Kun du og jeg, vi stode,
Forlegne og distante,
Som var Skovmørkets Nymphe
En gammel Gouvernante.
(1805 - 1875)
Konen med Æggene
(En gammel Historie sat i Riim)
Der var en Kone paa Landet,
Hun havde en Høne blandt Andet.
Nu, lægge Æg er Hønens Fag,
Og denne gav eet hver evige Dag;
Det var et Par Snese, da de blev talt,
See, det fandt Konen ikke saa galt!
Hun dem forsigtig i Kurven fik,
Tog den paa Hovedet og gik.
Til Staden styrede hun sin Gang;
Men hun var ene og Veien var lang,
Skjøndt hun gik til af alle Kræfter.
Nu tænkte hun over og regned' efter,
Hvor godt hun fik sine Æg betalt,
Og det var jo heller ikke saa galt:
"Ja vist!" saaledes hun gaaer og taler,
"For disse faaer jeg en hel Rigsdaler.
For den vil jeg kjøbe to Høns, lad see!
Med den der hjemme har jeg da tre;
Hver lægger Æg, og om ikke længe
Kan jeg handle igjen og komme til Penge;
Jeg kjøber tre Høns, til de tre jeg har;
See det bliver sex. Deres Æg jeg ta'er;
Jeg sælger de halve, den anden Rest
Skal ruges til Kyllinger, det er bedst!
Jeg faaer da en Hønsegaard; tænk Dig bare!
Og den tager til. Det er holdende Vare!
Endeel lægger Æg, endeel ruger ud –
Hvor jeg bliver rig, Du søde Gud!
Jeg kjøber to Gæs og et lille Faar,
Og bedre og bedre Handelen gaaer
Med Æg og med Høns og med Fjær og med Uld.
Tilsidst faaer jeg Pengeposen fuld!
Jeg kjøber en Griis, jeg kjøber en Ko,
Hvo veed, maaske kan jeg kjøbe to?
See det giver af sig! og efter et Aar
Har jeg Huus og Folk og Køer og Faar.
Saa kommer en Frier ind i min Stue,
Han kysser min Haand, og jeg bliver Frue!
For han har en Gaard, der er større end min!
Jeg bliver saa fornem, saa stolt og saa fiin,
Jeg taaler ikke den mindste Snakken,
Jo, jeg skal vide at knejse med Nakken!"
– Og ret som hun sagde det, gjorde hun saa.
Klask! Æggene der paa Jorden laae!
Med dem den hele Lyksalighed faldt –
Og det var i Grunden ikke saa galt!
Risens Datter
Dybt inde under Bjerget en gammel Rise boer,
Hans Dagligstue hvælver sig der saa høi og stor.
Dens gyldne Lofter bæres af Søiler stolte tre;
Der sidder Risens Datter, hun er nok værd at se.
En Fjerdingvei i Høiden, maaskee en Smule meer,
Forresten deilig velskabt, med Smilehul, som leer.
Hun strikker Børnestrømper til sine Søstre smaa,
I hvert et Strømpeskafte vist Runde-Taarn kan staae.
Sit hele Liv hun leved' i Bjergets snevre Buur,
Nu faaer hun Lyst at røre sig lidt i Guds Natur.
Saa dejligt skinner Solen, og Himlen er saa blaa;
Som en Kartoffel-Ager hun synes Skoven staae.
Og hele Købstad-Flekken, med Kirken paa en Høi,
Er som et Bord paa Marked' med broget Legetøi.
Saa lystigt hun spadserer hen over By og Eng,
Og boltrer sig i Søen, den er saa blød en Seng;
Af vilde Rosenhække og Hyldebuske net,
Hun binder i sin Uskyld en lille Bryst-Bouquet;
De store, høie Bøge hun rykker op med Rod,
Saa fletter hun sig Krandse, det unge, muntre Blod.
Paa Marken pusler Noget – det synes ret pikant;
I Forklædet gjemmer hun strax hvad her hun fandt,
Og siger til sin Fader: "See, hvad jeg stødte paa!
Til Legetøi jeg tog det for mine Søstre smaa."
Den gamle Rise klygtig paa Hittegodset saae,
Og svarede: "Kjær Datter, lad Du det Smaakravl gaae!
Det synes vel saa spinkelt, men det har stor Forstand,
Det er en Plov med Øxne og deres Bondemand.
Han smykker Bjergets Vægge med Ranker og med Grønt,
Nu sørger han for Kornet, der ogsaa pynter kjønt. –
Din Insigt i Naturen er ikke just til præ;
Du Blumenbach maa læse, der staaer om slige Kræ."
– Imellem Fjeldets Stene, bag Buske og bag Krat,
Seer man et Lys nun brænde til over Midenat.
Thi Jomfruen studerer, jo, jo! jeg siger Tak!
Snart kan hun jo paa Ramse Linné og Blumenbach.
Hun snakker nok saa dristig om Infusorium,
Man skulde troe, hun dagligt kom paa Collegium;
Men Strikkestrømpen hviler, og hun og Søstre smaa
Med nøgne Pusselanker i Bjergets Sale gaae.
Regnveir
Det regner, vil I bare see! – i Vand staaer hele Gaden;
Kom sæt Din Droske i en Baad, og see Dig om i Staden.
I Porte og i Døre staaer nu hele Vandrer-Vrimlen,
De ryste Vand af Klæderne og skotte saa til Himlen.
En graae Morlille sætter vims ved Døren sine Spande,
Hun har i Sinde, som man seer, at fange Himlens Vande;
Tagrendens Niagara vildt beskyller Sten og Flise,
Thi Held Enhver med Støvler paa, med Sko maa man forlise.
I Skybrud styrter Regnen ned, den skyller, pladsker – – – stopper.
Skjøn-Jomfru paa sin Taa-Spids pænt fra porten hjemed hopper;
En Officeer med Sporer smukt i hendes Fodspoer følger.
Smaa-Drengene fornøie sig i Rendestenens Bølger;
De bygge Skibe af Papir og fylde dem med Blade;
Snart seer man atter Folk og Fæ paa Stræde og i Gade.
– Nu jager Blæsten Vandet bort ihvor det er for Resten,
Thi kommer jeg med Verset her og hænger det i Blæsten.
Graat Veir
Den vaade Taage hænger dorsk over Mark og By,
Det gider ikke regne engang fra sorten Sky;
Selv Gaardens Ænder ligge saa tause hver og een,
Med Hovedet bag Vingen, og ligne Kampesteen.
Ja Bedstemo'er i Solen smaanikker, sover ind;
Den smukke Datterdatter, med Haanden under Kind,
Har gabet fire Gange, jeg veed hvad det spaaer,
See, over Brystet falder det lange gule Haar.
Jeg selv sidder søvnig med Benene paatvers,
Jeg gider ikke læse i mine egne Vers!
Snee-Dronningen
Sundets vågor
Sofva kring den frosna Kust.
E. Tegnér.
Høit ligger paa Marken den hvide Snee,
Dog kan man Lyset i Hytten see;
Der venter Pigen ved Lampens Skjær
Paa sin Hjertenskjær.
I Møllen er stille, see Hjulet staaer.
Snart glatter Svenden sit gule Haar,
Saa hopper han lystigt, hei, een, to, tre,
Over Iis og Snee.
Han synger omkap med den skarpe Vind,
Der rødmer saa smukt hans runde Kind.
Snee-Dronningen rider paa sorten Sky
Over Mark og By.
"Du er mig saa smuk ved Snee-Lysets Skjær,
Jeg kaarer Dig til min Hjertenskjær,
Kom, følg mig høit paa min svømmende Ø,
Over Bjerg og Sø!"
Snee-Flokkene falde saa tykt, saa tæt.
"Jeg fanger Dig vist i mit Blomster-Net!
Hvor Snee-Dyngen reiser sig høit paa Eng,
Staar vor Brudeseng!"
Ei meer kan man Lystet i Hytten see;
I Ringdands hvirvler den hvide Snee,
Et Stjerneskud spiller bag Skyen smukt, –
Nu er det alt slukt.
Klart skinner Solen paa Mark og Eng;
Han sover saa sødt i sin Brudeseng.
Den Pigelil ængtes, til Møllen hun gaaer, –
Min Drivhjulet staaer.
(1863 - 1905)
Snefald
Der er Snefald over Skoven,
stille Snefald fra en Himmel
skjult deroppe over Skovens
Toppe i den hvide Vrimmel;
Sne, der let og dunblødt drysser
ned fra nøgne Grene over
glemte Stier, hvor den sidste
Sommers visne Blade sover;
hvide Fnug, som dækker Sporet
efter Blæstens ondskabsfulde
Vinterleg og lægger lunt sig
over, hvad der faldt af Kulde.
Ingen Trin og ingen Stemmer,
ingen Sommermelodier,
kun en Raa, som ryster paa sig
med et sagte Gnæg og tier.
Der er Snefald over Skoven,
lunt og tyst, som om det ville
evigt gemme Skoven bort i
dette blundende Sne-Stille.
Frostnat
Den kolde Natteluft i Huden stikker,
og Sneen knirker skarpt for hvert et Skridt,
ud over Marken Maaneskinnet ligger
sneblinkende og saa forfrossent hvidt.
Der staar ved Vejen et Par nøgne Pile,
de ser saa sært forkomne ud, de to,
de sorte Grene vipper uden Hvile
i Vinternattens kolde, blege Ro.
Og Maanen stift og køligt om dem lyser
fra Himlens mørketunge matte Blaa,
hvor hist og hen en Stjærne stille fryser
og skælver som i Angst for at forgaa.
Den fine Sne en Gang imellem letter
fra Grøftedriven for et Vinddrags Kast
og fyger op og støver frem og sætter
i Skæg og Øjenbryn sig iskoldt fast.
Jeg standser under Pilene o sparker
lidt Sne af Støvlerne og ser mig om,
en hegnløs Vej ud over nøgne Marker,
en frostgold Vej i snehvid Fattigdom.
Fuldmaane
Jeg har gaaet langt.
Nu er Maanen oppe,
straaler blankt
over Hegnets Toppe,
saaer in Agrens Sne
tusind Glimmerkærner,
Sæd at se
Som smaa sølvblaa Stjærner.
Over Vejen gaar
Spinkle Greneskygger
Som et Haar
Strøt med Perlesmykker,
som et Kvindehaar,
der, mens Frosten synger,
hvor jeg gaar,
om min Fod sig slynger,
fletter sig saa tæt,
hvor mit Blik jeg sænker,
slaar sit Net
dulgt om, hvad jeg tænker.
Vinternat
Nu blomstrer Maaneskinsnatten derude,
bøjer sin Blomst mod den frosne Jord,
dugger med Sølv min Rude,
drysser sit Rimstøv i Vejens Spor.
Jeg søger i Sum at sanke,
hvad Dagen bar til mit stille Hi,
men langsomt glider hver Tanke
til Bunds i maaneblegt Drømmeri.
Derude skinner og skælver
den stille, frostlette, sølvblaa Luft,
hvid over Marken sig hvælver
Nattens Liljekalk uden Duft.
Saa lys en Fred i min Sjæl er inde,
jeg ejer ej Savn, jeg veed ej Begær,
Livet synes mig rinde
saa mildt derude som Maanens Skær,
fældet ligger hvert bittert Minde
om Haab, som fik saa ond en Bekomst,
kun eet mig lever i Sinde,
Maaneskinsnatten, den hvide Blomst.
Tyst om mit Liv den lukker
sit stjærneduggede Bægers Mund,
fjernt derude sig vugger
min Sjæl ved dens Sølvkalks Bund.
Dagmildet
Jeg har set dig, jeg har hilst dig.
Det var dybt i Tøbrudskoven;
der klang Vandløb over Bunden,
og der sang en Fugl foroven.
Du kom mod mig, gik ad Stien,
hvor det hvide Snelag smelted,
og vi mødtes, hvor en Stamme
laa af Vinterstormen væltet.
En af Stammens stride Grene
greb din Kjole, bandt om Fod dig,
og jeg hjalp dig, gav dig Haanden,
og du rødmed og forlod mig.
Men jeg saa dig, da du stod der
fanget af de vaade Grene
med din Haand i min og rødmed.
Det var Sol, og vi var ene.
Dine Øjne saa i mine,
— dine var som bløde Skygger,
som de bløde, bange Skygger,
Skoven imod Foraar bygger,
og din Rødmen var som Solens,
naar en Morgenstund den stiger
og veed ikke, om den finder
endnu Is om Jordens Riger.
... Jeg har stængt mit Kammers Døre,
stillet ved min Ovn min Stol,
ude drypper alle Grene,
pipper Spurvene i Sol,
og jeg stirrer ind i Ovnen,
hvor de røde Gløder lyser,
og jeg bøjer mig imod den,
stirrer i dens Ild og fryser.
Morgen
En stille Morgenstund, en Foraarsdag,
en solgul Skornsten paa et tjæret Tag,
en blaalig Røg, der gennemsigtig rinder
langs Foraarskovens brune Bryn,
fra Hegnets Dug et Væld af hvide Lyn,
en Vej, der blank in Morgensolen skinner,
en Himmel som et køligt, lysfyldt Vand,
og ud fra Skovens grenespundne Rand
et dugfrisk Fuglefløjt, en trøstig Trille,
der bliver ved og bliver ved
og stiger som den køle, sprøde Fred,
der aander fra en muldfødt, sølvklar Kilde.
Augustnat
Du er kommet, og du sidder
med din Haand i min,
men din Kind er bleg som Maanens
Skær i min Gardin.
Du er atter kommet til mig,
men din Mund er lukt,
kun naar vore Øjne mødes,
smiler du saa smukt.
Og vi taler ikke sammen,
tier begge to,
om os drømmer Maanennattens
vemodfulde Ro.
Men der før en vaagnet Ugle
i min Have skreg,
skælved du, og dine Hænder
bort fra mine veg,
men du greb dem atter hastigt,
...ak! hvor er din Haand
blevet klam og veg, som sad jeg
ene med en Aand!
(1795 - 1821)
La Belle Dame sans Merci
O what can ail thee, knight-at-arms,
Alone and palely loitering?
The sedge has wither'd from the lake,
And no birds sing.
O what can ail thee, knight-at-arms,
So haggard and so woe-begone?
The squirrel's granary is full,
And the harvest's done.
I see a lily on thy brow
With anguish moist and fever dew,
And on thy cheeks a fading rose
Fast withereth too.
I met a lady in the meads,
Full beautiful – a faery's child,
Her hair was long, her foot was light,
And her eyes were wild.
I made a garland for her head,
And bracelets too, and fragrant zone;
She look'd at me as she did love,
And made sweet moan.
I set her on my pacing steed,
And nothing else saw all day long,
For sidelong would she bend, and sing
A faery's song.
She found me roots of relish sweet,
And honey wild, and manna dew,
And sure in language strange she said –
"I love thee true."
She took me to her elfin grot,
And there she wept and sigh'd full sore,
And there I shut her wild wild eyes
With kisses four.
And there she lulled me asleep,
And there I dream'd – Ah! woe betide!
The latest dream I ever dream'd
On the cold hill's side.
I saw pale kings and princes too,
Pale warriers, death-pale were they all;
They cried – "La Belle Dame sans Merci
Hath thee in thrall!"
I saw their starved lips in the gloam,
With horrid warning gapèd wide,
And I awoke and found me here,
On the cold hill's side.
And this is why I sojourn here,
Alone and palely loitering,
Though the sedge is wither'd from the lake,
And no birds sing.
(1792 - 1822)
Summer and Winter
It was a bright and cheerful afternoon,
Towards the end of the sunny month of June,
When the north wind congregates in crowds
The floating mountains of the silver clouds
From the horizon – and the stainless sky
Opens beyond them like eternity.
All things rejoiced beneath the sun, the weeds,
The river, and the corn-fields, and the reeds;
The willow leaves that glanced in the light breeze,
And the firm foliage at the larger trees.
It was a winter such as when birds die
In the deep forests; and the fishes lie
Stiffened in the translucent ice, which makes
Even the mud and slime of the warm lakes
A wrinkled clod, as hard as brick; and when,
Among their children, comfortable men
Gather about great fires, and yet feel cold:
Alas! then for the homeless beggar old!
To the Moon
Art thou pale of weariness
Of climbing heaven and gazing on the earth,
Wandering companionless
Among the stars that have a different birth, –
And ever changing, like a joyless eye
That finds no object worth its constancy?
(1865 - 1936)
A Ripple Song
Once a ripple came to land
In the golden sunset burning –
Lapped against a maiden's hand,
By the ford returning.
Dainty foot and gentle breast –
Safe across be glad and rest.
"Maiden, wait", the ripple saith;
"Wait a while, for I am Death!"
"Where my lover calls I go –
Shame it were to treat him coldly –
'T was a fish that circled so,
Turning over boldly.
Dainty foot and tender heart,
Wait the loaded ferry-cart.
"Wait, ah, wait!" the ripple saith;
"Maiden, wait, for I am Death!"
"When my lover calls I haste –
Dame disdain was never wedded!"
Ripple-ripple round her waist,
Clear the current eddied.
Foolish heart and faithful hand,
Little feet that touched no land.
Far away the ripple sped,
Ripple-ripple – running red.
The Only Son
She dropped the bar, she shut the bolt, she fed the fire anew
For she heard a whimper under the sill and a great grey paw came through.
The fresh flame comforted the hut and shone on the roof-beam,
And the Only Son lay down again and dreamed that he dreamed a dream.
The last ash fell from the withered log with the click of a falling spark,
And the Only Son woke up again, and called across the dark:
"Now was I born of womankind and laid in a mother's breast?
For I have dreamed of a shaggy hide whereon I went to rest.
And was I born of womandkind and laid on a father's arm?
For I have dreamed of clashing teeth that guarded me from harm.
And was I born an Only Son and did I play alone?
For I have dreamed of comrades twain that bit me to the bone.
And did I break the barley-cake and steep it in the tyre?
For I have dreamed of a youngling kid new-riven from the byre:
For I have dreamed of a midnight sky and a midnight call to blood
And red-mouthed shadows racing by, that thrust me from my food.
'Tis an our yet and an our yet to the rising of the moon,
But I can see the black roof-tree as plain as it were noon.
'Tis a league and a league to the Lena-Falls where the trooping sambhur go,
But I can hear the little fawn that bleats behind the doe.
'Tis a league and a league to the Lena-Falls where the crop and the upland meet,
But I can smell the wet warm wind that whispers through the wheat.
Unbar the door. I may not bide, but I must out and see
If those are wolves that wait outside or my own kind to me!"
She loosed the bar, she slit the bolt, she opened the door anon,
And a grey bitch-wolf came out of the dark and fawned on the Only Son.
The Way through the Woods
They shut the road through the woods
Seventy years ago.
Weather and rain have undone it again,
And now you would never know
There was once a road through the woods
Before they planted the trees.
It is underneath the coppice and heath,
And the thin anemones.
Only the keeper sees
That, where the ring-dove broods,
And the badgers roll at ease,
There was once a road through the woods.
Yet, if you enter the woods
Of a summer evening late,
When the night-air cools on the trout-ringed pools
Where the otter whistles his mate,
(They fear not men in the woods,
Because they see so few.)
You will hear the beat of a horse's feet,
And the swish of a skirt in the dew,
Steadily cantering through
The misty solitudes,
As though they perfectly knew
The old lost road through the woods.
But there is no road through the woods.
(1871 - 1940)
The Bird of Paradise
Here comes Kate Summers who, for gold,
Takes any man to bed:
“You knew me friend, Nell Barnes,” said she;
“You knew Nell Barnes – she’s dead.
“Nell Barnes was bad on all you men,
Unclean, a thief as well;
Yet all my life I have not found
A better friend than Nell.
“So I sat at her side al last,
For hours, till she was dead;
And yet she had no sense a all
Of any word I said.
“For all her cry but came to this –
‘Not for the world! Take care:
Don’t touch that bird of paradise,
Perched on the bedpost there!’
“I asked her would she like some grapes,
Some damsons ripe and sweet;
A custard made with new-laid eggs,
Or tender fowl to eat.
“I promised I would follow her,
To see her in her grave;
And buy a wreath with borrowed pence,
If nothing I could save.
“Yet still her cry but came to this –
‘Not for the world! Take care:
Don’t touch that bird of paradise,
Perched on the bedpost there!’
The Wanderer
No morning breaks but he would pack,
With knapsack flung across his back,
And farther than the cuckoo roam,
Who makes no nest, and he no home.
And who is he, or where shall go,
No woman and no man shall know;
And where he sleeps a secret is,
Only the harvests moon's and his.
And long before his meal is done,
A wandering dog shall have his bone;
Beneath the trees, what birds are there
Shall have without a song their share.
And those who ride in coach or car,
While he's afoot, where towns are far,
Will point and say – "A beggar, he!
But where he shows his money free,
For ale the best – not begs for water –
He'll hear the landlord's smiling daughter
Go whispering to her room, surprised –
"He's some big man come here disguised!"
And everywhere he goes he'll be,
To young and old, a mystery;
And laughing in his heart, will sow
His wonder-seeds where he shall go.
For, free, he lives his simple life,
And have not risked it with a wife.
Prefers tobacco's quiet blisses
To Love's breath-mixture sealed by kisses.
Can drink his ale, for days and days,
With no one to upbraid his ways.
Has studied his own self, to find
His best friends fancies of the mind;
More faithful friends by far than he
Shall find in human company.
Has forced his presence in no place,
To meet at last declining grace;
Has always waited others' greeting,
Before he ventured on their meeting.
Since all his life has been like this,
Retiring into dreams of bliss,
Write these true words above his dust:
"He died because Age said he must;
He gave no man or woman power
To change him from sweet looks to sour;
Society never gave him pain;
No woman broke his heart in twain;
His body perished when his heart
Had no foul blight in any part;
From day to day, from birth to death,
He took in joy with every breath."
The Two Children
"Ah, little boy, I see
You have a wooden spade.
Into this sand you dig
So deep – for what?" I said.
"There's more rich gold," said he,
"Down under where I stand,
Than twenty elephants
Could move across the land."
"Ah, little girl with wool! –
What are you making now?"
"Some stockings for a bird,
To keep his legs from snow."
And there those children are,
So happy, small, and proud:
The boy that digs his grave,
The girl that knits her shroud.
A Lonely Coast
A lonely coast, where sea-gulls screamed for wrecks
That never come, its desolate sides
Last visited, a hundred years ago,
By one drowned man who wandered with the tides;
There I went mad, and with those birds I screamed,
Till, waking, found, 'twas only what I dreamed.
The Dragonfly
Now, when my roses are half buds, half flowers,
And loveliest, the king of flies has come –
It was a fleeting visit, all too brief;
In three short minutes he had seen them all,
And rested, too, upon an apple leaf.
There, his round shoulders humped with emeralds,
A gorgeous opal crown set on his head,
And all those shining honours to his breast –
"My garden is a lovely place," thought I,
"But is it worthy of so fine a guest?"
He rested there upon that apple leaf –
"See, see," I cried amazed, "his opal crown,
And all those emeralds clustered round his head!"
"His breast, my dear, how lovely was his breast" –
The voice of my Belovèd quickly said.
"See, see his gorgeous crown, that shines
With all those jewels bulging round its rim" –
I cried aloud at night, in broken rest.
Back came the answer quickly, in my dream –
"His breast, my dear, how lovely was his breast!"
Till I went out
Till I went out of doors to prove
What through my window I saw move;
To see if grass was brighter yet,
And if the stones were dark and wet;
Till I went out to see a sign –
That slanted rain, so light and fine,
Had almost settled in my mind
That I at last could see the wind.
(1871 - 1952)
荒城の月
春高楼の 花の宴
めぐる盃 影さして
千代の松が枝 分け出でし
昔の光 今いずこ
秋陣営の 霜の色
鳴きゆく雁の 数見せて
植うる剣に 照りそいし
昔の光 今いずこ
今荒城の 夜半の月
変らぬ光 たがためぞ
垣に残るは ただかずら
松に歌うは ただ嵐
天上影は 変らねど
栄枯は移る 世の姿
写さんとてか 今もなお
ああ荒城の 夜半の月
Kôjô no tsuki
Haru kôrô no hana no en
meguru sakazuki kage sashite
chiyo no matsugae wake ideshi
mukashi no hikari ima izuko
aki jin'ei no shimo no iro
naki yuku kari no kazu misete
uuru tsurugi ni terisoishi
mukashi no hikari ima izuko
ima kôjô no yowa no tsuki
kawaranu hikari taga tame zo
kaki ni nokoru wa tada kazura
matsu ni utau wa tada arashi
tenjôkage wa kawaranedo
eiko wa utsuru yo no sugata
utsusan tote ka ima mo nao
aa! kôjô no yowa no tsuki
(1885 -1942)
月と胡桃
月のひかりが窓に来て、
町のひびきをつたえます。
僕は胡桃をコツコツと、
小（ち）さい木槌（きづち）でたたきます。
胡桃の花は青いんだ、
ね、さうですね、お母（かあ）さん。
僕知ってるよ、函館の
図書館の前にあったでしょ。
石川啄木って、父（とう）さんが
お友だちだと云いました。
え、死んだって、小母（おば）さんも、
家にお写真ありますか。
あ、お母さん、煙突（えんとつ）に
月の光が照ってます。
Tsuki to kurumi
Tsuki no hikari ga mado ni kite,
machi no hibiki wo tsutaemasu.
boku wa kurumi wo kotsukotsu to,
chisai kidsuchi de tatakimasu.
kurumi no hana wa aoin da,
ne, sô desu ne, o-kaa-san.
boku shitteru yo, hakodate no
toshokan no mae ni atta desho.
ishikawa takuboku tte, tô-san ga
o-tomodachi da to iimashita.
e, shinda tte, o-ba-san mo,
uchi ni o-shashin arimasu ka.
a, o-kaa-san, entotsu ni
tsuki no hikari ga tettemasu.
月の中から来る人
月の中から来る人は
びいどろ帽子、氷ぐつ。
白いつめたいマントには
雪がいっぱい、こなの雪。
月の中から来る人は
白鷺（しろさぎ）のよに寒いひと。
そうら、来た来た、お窓から。
夜なかにピアノがぽんと鳴る。
Tsuki no naka kara kuru hito
Tsuki no naka kara kuru hito wa
bii doro bôshi, koorigutsu.
shiroi tsumetai manto ni wa
yuki ga ippai, kona no yuki.
tsuki no naka kara kuru hito wa
shirasagi no yoni samui hito.
sôra, kitakita, o-mado kara.
yo naka ni piano ga pon to naru.
月へゆく道
月へゆく道、
空の道。
ゆうかりの木の
こずえから、
しろいお船の
マストから、
アンテナのさき、
夜露（よつゆ）から。
月へゆく道、
光る道。
まっすぐ、まっすぐ、
青い道。
Tsuki e yuku michi
Tsuki e yuku michi,
sora no michi.
yûkari no ki no
kozue kara,
shiroi o-fune no
masuto kara,
antena no saki,
yotsuyu kara,
tsuki e yuku michi,
hikaru michi.
massugu, massugu,
aoi michi.
白いもの
月の中から飛んでくる
白い小鳥を見ましたか。
花の中から咲いてくる
白いにおいを見ましたか。
水の中から湧（わ）いて
白い狭霧（さぎり）を見ましたか。
歌の中から澄（す）んで
白いひびきを見ましたか。
夢の中からさめてくる
白い光を見ましたか。
かわいい嬢（じょう）さん、泣（な）いたとき
白い小鳥を見ましたか。
Shiroi mono
Tsuki no naka kara tonde kuru
shiroi kotori wo mimashita ka.
hana no naka kara naite kuru
shiroi nioi wo mimashita ka.
mizu no naka kara waite kuru
shiroi sagiri wo mimashita ka.
uta no naka kara sunde kuru
shiroi hibiki wo mimashita ka.
yume no naka kara samete kuru
shiroi hikari wo mimashita ka.
kawaii jô-san, naita toki
shiroi kotori wo mimashita ka.
この道
この道はいつか来た道、
ああ、 そうだよ、
あかしやの花が咲いてる。
あの丘はいつか見た丘、
ああ、 そうだよ、
ほら 白い時計台だよ。
この道はいつか来た道、
ああ、 そうだよ、
母（かあ）さまと馬車で行ったよ。
あの雲もいつか見た雲、
ああ、 そうだよ、
山査子（さんざし）の枝も垂（た）れてる。
Kono michi
Kono michi wa itsuka kita michi,
aa, sô da yo,
akashiya no hana ga saiteru.
ano oka wa itsuka mita oka,
aa, sô da yo,
hora, shiroi tokeidai da yo.
kono michi wa itsuka kita michi,
aa, sô da yo,
kaasama to basha de itta yo.
ano kumo mo itsuka mita kumo,
aa, sô da yo,
sanzashi no eda mo tareteru.
からたちの花
からたちの花が咲いたよ。
白い白い花が咲いたよ。
からたちのとげはいたいよ。
青い青い針のとげだよ。
からたちは畑（はた）の垣根（かきね）よ。
いつもいつもとおる道だよ。
からたちも秋はみのるよ。
まろいまろい金のたまだよ。
からたちのそばで泣いたよ。
みんなみんなやさしかったよ。
からたちの花が咲いたよ。
白い白い花が咲いたよ。
Karatachi no hana
Karatachi no hana ga saita yo.
shiroi shiroi hana ga saita yo.
karatachi no toge wa itai yo.
aoi aoi hari no toge da yo.
karatachi wa hata no kakine yo.
itsumo itsumo tooru michi da yo.
karatachi mo aki wa minoru yo.
maroi maroi kin no tama da yo.
karatachi no soba de naita yo.
minna minna yasashikatta yo.
karatachi no hana ga saita yo.
shiroi shiroi hana ga saita yo.
黄金向日葵
あはれ、あはれ、黄金向日葵（こがねひぐるま）
汝（みまし）また太陽（ひ）にも倦（あ）きしか、
南国（なんごく）の空の真昼 （まひる）を
かなしげに疲（つか）れて見ゆる。
Kogane higuruma
Ahare, ahare, kogane higuruma
mimashi mata hi ni akishika,
nangoku no sora no mahiru wo
kanashige ni tsukarete miyuru.
砂山
海は荒海、
向うは佐渡よ、
すずめ啼け啼け、もう日はくれた。
みんな呼べ呼べ、お星さま出たぞ。
暮れりゃ、砂山、
汐鳴りばかり、
すずめちりぢり、また風荒れる。
みんなちりぢり、もう誰も見えぬ。
かえろかえろよ、
茱萸（ぐみ）原わけて、
すずめさよなら、さよなら、あした。
海よさよなら、さよなら、あした。
Sunayama
Umi wa araumi,
mukô wa sado yo,
suzume nake nake, mô hi wa kureta.
minna yobe yobe, o-hoshi-sama deta zo.
kurerya, sunayama,
shio nari bakari,
suzume chirijiri, mata kaze areru.
minna chirijiri, mô daremo mienu.
kaero kaero yo,
gumihara wakete,
suzume sayonara, sayonara, ashita.
umi yo sayonara, sayonara, ashita.
楡（にれ）のかげ
楡の木のかげ、
いい芝生、
鐘は梢（こずえ）に吊ってある。
農科大学、
ひるやすみ、
みんな寝ている、涼しそう。
ここは札幌、
いまは夏、
風にちょうちょうも光ってる。
お時間、お時間、
さあ起きた、
カララン、ランラン、
鐘が鳴る。
Nire no kage
Nire no ki no kage,
ii shibafu,
kane wa kozue ni tsuttearu.
nôka daigaku,
hiruyasumi,
minna neteiru, suzushisô.
koko wa sapporo,
ima wa natsu,
kaze ni chôchô mo hikatteru.
o-jikan, o-jikan,
saa, okita,
kararan, ran ran,
kane ga naru.
足踏（あしぶ）み
足踏みしている、
僕たちは。
空にはながれる、
よい雲が。
海にはさざなみ、
ちらちらだ。
学校の外庭（そとにわ）、
ひとまわり。
まわって、足踏み、
僕たちは。
山茶花（さざんか）咲け咲け、
鐘が鳴る。
Ashibumi
Ashibumi shiteiru,
bokutachi wa.
sora ni wa nagareru,
yoi kumo ga.
umi ni wa sazanami,
chirachira da.
gakkô no soto niwa,
hitomawari.
mawatte, ashibumi,
bokutachi wa.
sazanka sake sake,
kane ga naru.
雨
雨がふります. 雨がふる。
遊びにゆきたし、傘（かさ）はなし、
紅緒（べにお）の木履（かっこ）も緒が切れた。
雨がふります。雨がふる。
いやでもお家（うち）で遊びましょう、
千代紙折りましょう、たたみましょう。
雨がふります、雨がふる。
けんけん小雉子（こきじ）が今啼（な）いた、
小雉子も寒かろ、寂しかろ。
雨がふります。雨がふる。
お人形寝かせどまだ止（や）まぬ。
お線香花火もみな焚いた。
雨がふります。雨がふる。
昼もふるふる。夜もふる。
雨がふります。雨がふる。
Ame
Ame ga furimasu. ame ga
furu.
asobi ni yukitashi, kasa wa nashi.
benio no kakko mo o ga kireta.
ame ga furimasu. ame ga furu.
iademo o-uchi de asobimashô,
chiyogami orimashô, tatamimashô.
ame ga furimasu. ame ga furu.
kenken kokiji ga ima naita,
kokiji mo samukaro, sabishikaro.
ame ga furimasu. ame ga furu.
o-ningyô nekasedo mada yamanu.
o-senkôhanabi mo mina taita.
ame ga furimasu. ame ga furu.
hiru mo furufuru. yoru mo furu.
ame ga furimasu. ame ga furu.
栗鼠（りす）、栗鼠、小栗鼠
栗鼠、栗鼠、小栗鼠、
ちょろちょろ小栗鼠、
杏(あんず)の実(みィ)が赤いぞ、
食べ食べ小栗鼠。
栗鼠、 栗鼠、 小栗鼠、
ちょろちょろ小栗鼠、
山椒の露が青いぞ、
飲め飲め小栗鼠。
栗鼠、 栗鼠、 小栗鼠、
ちょろちょろ小栗鼠、
葡萄(ぶどう)の花が白いぞ、
揺れ揺れ小栗鼠。
Risu, risu, korisu
Risu, risu, korisu,
chorochoro korisu,
anzu no mii ga akai zo,
tabe tabe korisu.
risu, risu, korisu,
chorochoro korisu,
sansho no tsuyu ga aoi zo,
nome nome korisu.
risu, risu, korisu,
chorochoro korisu,
budô no hana ga shiroi zo,
yure yure
korisu.
とおせんぼ
赤（あアか）い赤（あアか）い鳳仙花（ほうせんか)。
白（しイろ）い白（しイろ）い鳳仙花。
その中くぐって通りゃんせ。
赤（あアか）い花ちるよ。
白（しイろ）い花ちるよ。
いやいや、おまえは通しゃせぬ。
Toosenbo
Aakai aakai hôsenka.
shiiroi shiiroi hôsenka.
sono naka kugutte tooryanse.
aakai hana chiru yo.
shiiroi hana chiru yo.
iya iya, omae wa tooshasenu.
赤い鳥小鳥
赤い鳥 小鳥、
なぜなぜ赤い。
赤い実（み）を食べた。
白い鳥 小鳥、
なぜなぜ白い。
白い実を食べた。
青い鳥 小鳥、
なぜなぜ青い。
青い実を食べた。
Akai tori kotori
Akai tori kotori,
naze naze akai.
akai mi wo tabeta.
shiroi tori kotori,
naze naze shiroi.
shiroi mi wo tabeta.
aoi tori kotori,
naze naze aoi.
aoi mi wo tabeta.
お月夜（よ）
トン、
トン、
あけてください。
どなたです。
わたしゃ木（き）の葉よ。
トン、コトリ。
トン、
トン、
トン、
あけてください。
どなたです。
わたしゃ風です。
トン、コトリ。
トン、
トン、
トン、
あけてください。
どなたです。
月のかげです。
トン、コトリ。
O-tsukiyo
Ton,
ton,
ton,
akete kudasai.
donata desu.
watasha ki no ha yo.
ton, kotori.
ton,
ton,
ton,
akete kudasai.
donata desu.
watasha kaze desu.
ton, kotori.
ton,
ton,
ton,
akete kudasai.
donata desu.
tsuki no kage desu.
ton, kotori.
鳰（にお）の浮巣（うきす）
鳰（にイお）の浮巣に灯（ひ）がついた、
灯がついた。
あアれは螢か、星の尾か、
それとも蝮（まむし）の目の光。
蛙（かわず）もころころ啼いている、
啼いている。
ねんねんころころ、ねんころよ。
梟（ふくろ）もぽうぽう啼き出した。
Nio no ukisu
Niio no ukisu ni hi ga tsuita,
hi ga tsuita.
aare wa hotaru ka, hoshi no o ka,
soretomo mamushi no me no hikari.
kawazu mo korokoro naiteiru,
naiteiru.
nennen korokoro, nenkoro yo.
fukuro mo pôpô nakidashita.
ちんちん千鳥
ちんちん千鳥の啼（なく）く夜（よ）さは、
啼く夜さは、
硝子戸（がらすど）しめてもまだ寒い、
まだ寒い。
ちんちん千鳥の啼く声は、
啼く声は、
燈（あかり）を消してもまだ消えぬ、
まだ消えぬ。
ちんちん千鳥は親無いか、
親無いか、
夜風に吹かれて川の上、
川の上。
ちんちん千鳥よ、お寝（よ）らぬか。
お寝らぬか、
夜明けの明星が早や白（しら）む、
早や白む。
Chinchin chidori
Chinchin chidori no naku yosa wa,
naku yosa wa,
garasudo shimete mo mada samui.
mada samui.
chinchin chidori no naku koe wa,
naku koe wa,
akari wo keshite mo mada kienu,
mada kienu.
chinchin chidori wa oya nai ka,
oya nai ka,
yokaze ni fukarete kawa no ue,
kawa no ue.
chinchin chidori yo, oyoranu ka,
oyoranu ka,
yoake no myôjô ga haya shiramu,
haya shiramu.
雀のお宿
笹薮、 小藪、 小藪のなかで、
ちゅうちゅうぱたぱた、 雀の機織り。
彼方（あちら）でとんとん、
此方（こちら）でとんとん、
やれやれ いそがし、 日がかげる。
ちゅうちゅうぱたぱた、 ちゅうぱたり。
雀、 雀、 雀の子らは、
ちゅうちゅうぱたぱた、 その筬ひろい。
上へ行ったり、
下へ行ったり、
やれやれ、 いそがし、 日がつまる。
ちゅうちゅうぱたぱた、 ちゅうぱたり。
青縞、 茶縞、 茶縞のおべべ、
ちゅうちゅうぱたぱた、 何反織れたか。
朝から一反、
昼から一反、
やれやれ、 いそがし、 日が暮れる。
ちゅうちゅうぱたぱた、 ちゅうぱたり。
Suzume no o-yado
Sasayabu, koyabu, koyabu no naka de,
chûchû patapata, suzume no hataori.
achira de tonton,
kochira de tonton,
yareyare, isogashi,
hi ga kageru.
chûchû patapata, chû patari.
suzume, suzume, suzume no kora wa,
chûchû patapata, sono osa hiroi.
ue e ittari,
shita e ittari,
yareyare, isogashi, hi ga tsumaru.
chûchû patapata, chû patari.
aojima, chajima, chajima o-bebe,
chûchû patapata, nandan oreta ka.
asa kara ittan,
hiru kara ittan,
yareyare, isogashi, hi ga kureru.
chûchû patapata, chû patari.
むかし噺（ばなし）
山へとゆくのはお爺（じい）さん、
川へと下（くだ）るはお婆（ばあ）さん。
山では柴刈（か）る鉈（なた）の音、
川では桃呼ぶ小手（こて）まねき。
むかしのむかしはなつかしい、
いつでも青空、日和鳥（ひよりどり）。
ねんねのお里はなつかしい、
いつでも夕焼、藪雀。
山へとゆくのはお爺さん、
川へと下るはお婆さん。
Mukashi-banashi
Yama e to yuku no wa o-jii-san,
kawa e to kudaru wa o-baa-san.
yama de wa shiba karu nata no oto,
kawa de wa momo yobu kote maneki.
mukashi no mukashi wa natsukashii,
itsudemo aozora, hiyoridori.
nenne no o-sato wa natsukashii,
itsudemo yûyake, yabusuzume.
Yama e to yuku no wa o-jii-san,
kawa e to kudaru wa o-baa-san.
蜻蛉（とんぼ）の眼玉
蜻蛉の眼玉は大（でっ）かいな、
銀ピカ眼玉の碧（あお）眼玉、
円（まアア）るい円（まア）るい眼玉、
地球儀の眼玉、
忙（せわ）しな眼玉、
眼玉の中に、
小人が住んで、
千も万も住んで、
てんでんに虫眼鏡（むしめがね）で、あっちこっち覗（のぞ）く。
上向（うウえむ）いちゃピカピカピカ。
下向（しイたむ）いちゃピカピカピカ。
クルクル廻しちゃピカピカピカ。
玉蜀黍（とうもろこし）に留（とま）れば玉蜀黍が映る。
雁来紅（はげいとう）に留れば雁来紅が映る。
千も万も映る。
綺麗（きイれい）な、綺麗（きれい）な、
五色（ごしき）のパノラマ、綺麗（きイれい）な。
ところへ、子供が飛んで出た、
黐棹（もちざお）ひゅうひゅう飛んで出た。
さあ、逃げ、
わあ、逃げ、
麦桿帽子（むぎわらぼうし）が追って来た。
千も万も追って来た。
おお怖（こわ）、
ああ怖。
ピカピカピカピカ、ピツカピカ、
クルクル、ピカピカ、ピッカピカ。
Tonbo no medama
Tonbo no medama dekkai na,
gin pika medama no ao medama,
maarui maarui medama,
chikyûgi no medama,
sewashina medama,
medama no naka ni,
kobito ga sunde,
sen mo man mo sunde,
tenden ni mushimegane de, atchi kotchi nozoku.
uue mui cha pikapikapika.
shita mui cha pikapikapika.
guruguru mawashi cha pikapikapika.
tômorokoshi ni tomareba tômorokoshi ga utsuru.
hageitô ni tomareba hageitô ga utsuru.
sen mo man mo utsuru.
kiireina, kireina,
goshiki no panorama, kiireina.
tokoro he, kodomo ga tonde deta,
mochizao hyûhyû tonde deta.
saa, koge,
waa, koge,
mugiwarabôshi ga otte kita.
sen mo man mo otte kita.
oo, kowa,
aa, kowa.
pikapikapikapika, pikkapika,
guruguru, pikapika, pikkapika.
(1882 - 1945)
蘆枯れ唄
蘆が枯れたら
どこで逢いましょう
前の河原は
石まで枯れるし
蘆が枯れたら
どこで逢いましょう
裏の畑は
土まで枯れるし
蘆が枯れたら
どこで逢いましょう
蘆の枯れ葉の
蔭で逢いましょう
Ashi-kare-uta
Ashi ga karetara
doko de aimashô
mae no kawara wa
ishi made karerushi
ashi ga karetara
doko de aimashô
ura no hatake wa
tsuchi made karerushi
ashi ga karetara
doko de aimoshô
ashi no kareha no
kage de aimoshô
とんぼ
竹の葉っぱに
とんぼがとまる
とんぼとまって
ひる寝した
とんぼ 眠くて
おひる寝か
竹の葉っぱが
ちょっとゆれました
とんぼたまげて
目がさめた
とんぼ 眠くて
おひる寝か
Tonbo
Take no happa ni
tonbo ga tomaru
tonbo tomatte
hirune shita
tonbo nemukute
ohirune ka
take no happo ga
chotto yuremashita
tonbo tamagete
me ga sameta
tonbo nemukute
ohirune ka
螢の燈台
お日が暮（くれ）れば
ほたるの燈台
ほたるの燈台
小さい燈台
ぴかりぴかりと
皆（みな）光る 皆光る
ぴかりぴかりと
ほたるの燈台
ほたるの燈台
かわゆい燈台
かわりがわりに
皆光る 皆光る
Hotaru no tôdai
O-hi ga kurereba
hotaru no tôdai
hotaru no tôdai
chiisai tôdai
pikari pikari to
mina hikaru mina hikaru
pikari pikari to
hotaru no tôdai
hotaru tôdai
kawayui tôdai
kawarigawari ni
mina hikaru mina hikaru
お使い鳩
夢のお国の
お使い鳩が
お日が暮れれば
お眼（めめ）の上に
ちょいと飛んで来て
ぱさりととまる
一羽（いっぱ）とまれば
また一羽とまる
かわるかわるに
お使い鳩は
お日が暮れれば
飛んで来てとまる
O-tsukaibato
Yume no o-kuni no
o-tsukaibato ga
o-hi ga kurereba
o-meme no ue ni
choito tonde kite
pasari to tomaru
ippa tomareba
mata ippa tomaru
kawarukawaru ni
o-tsukaibato wa
o-hi ga kurereba
tonde kite tomaru
カッコ鳥
山でカッコカッコ
カッコ鳥啼いた
山でカッコカッコ
あの啼く声は
『雨の降る
日にや
雨傘ほしや』
『暗い
闇夜にや
提灯ほしや』
山でカッコカッコ
カッコ鳥啼いた
高い山から
里みて啼いた
Kakkotori
Yama de kakko kakko
kakkotori naita
yama de kakko kakko
naku koe wa
"ame no furu
hi ni ya
amagasa hoshi ya"
"kurai
yamiyo ni ya
chôchin hoshi ya"
yama de kakko kakko
kakkotori naita
takai yama kara
sato mite naita
烏と地蔵さん
石の地蔵さん
居ねむりしてた
にこりにこりと
居ねむりしてた
烏アときどき
団子見て啼いた
石の団子で
盗（と）っても駄目 だ
石の地蔵さん
駄目団子もってた
にこりにこりと
駄目団子もってた。
Karasu to jizô-san
Ishi no jizô-san
inemuri shite ta
nikori nikori to
inemuri shite ta
karasua toki doki
dango mite naita
ishi no dango de
totte mo dame da
ishi no jizô-san
damedango motte ta
nikori nikori to
damedango motte ta.
おひなさま
あっちへ 向けると おひなさまは
あっちを 見てる、
こっちへ 向けると おひなさまは
こっちを 見てる、
あっちへ お向きと 言っても
聞えるない
こっちへ お向きと 言っても
だまってる、
おひなさまの お耳は
聞えんぼ お耳、
おひなさまの お口は
だまりんぼ お口。
O-hina-sama
Atchi e mukeru to o-hina-sama wa
atchi wo miteru,
kotchi e mukeru to o-hina-sama wa
kotchi wo miteru,
atchi e o-muki to itte mo
kikoenai
kotchi e muki to itte mo
damatteru,
o-hina-sama no o-mimi wa
kikoenbo o-mimi wa,
o-hina-sama no o-kuchi wa
damarinbo o-kuchi.
人形屋
人形屋の
小母さん
髪結ってた
元結で
むすんで
髪結ってた
人形にも
いい髪
結っておやり
元結で
むすんで
結っておやり。
Ningyôya
Ningyôya no
o-ba-san
kamiyutteta
motoyui de
musunde
yutteta
ningyô ni mo
ii kami
yutte o-yari
motoyui de
musunde
yutte o-yari.
夢を見る人形
赤い靴 ほしがる
お人形さんは
赤い靴 はいてる
夢をみる
赤い靴 ほしがる
お人形さんは
夢で 赤い靴
はいている
赤い帯 ほしがる
お人形さんは
赤い帯 しめてる
夢をみる
赤い帯 ほしがる
お人形さんは
夢で 赤い帯
しめている
Yume wo miru ningyô
Akai kutsu hoshigaru
o-ningyô-san wa
akai kutsu haiteru
yume wo miru
akai kutsu hoshigaru
o-ningyô-san wa
yume de akai kutsu
haiteiru
akai obi hoshigaru
o-ningyô-san wa
akai obi shimeteru
yume wo miru
akai obi hoshigaru
o-ningyô-san wa
yume de akai obi
shimeteiru
お人形さんの夢
お人形さんの
昔のお家（うち）は
ガラスのお窓
鳳仙花が
一杯 お庭に
咲いていた
お人形さんは
今でも 鳳仙花の
夢を見る
お人形さんは
ガラスのお窓の
夢を見る
O-ningyô-san no yume
O-ningyô-san no
mukashi no uchi wa
garasu no o-mado
hôsenka ga
ippai o-niwa ni
naite ita
o-ningyô-san wa
imademo hôsenka no
yume wo miru
o-ningyô-san wa
garasu no mado no
yume wo miru
鶯の夢
梅の小枝で 梅の小枝で
鶯は
雪の降る夜の
夢をみた
野にも山にも
雪ばかり
サラ サーラと
雪ばかり
雪の降る夜に 雪の降る夜に
鶯は
梅の花咲く
夢をみた
野にも山にも
梅ばかり
チラ チーラと
梅ばかり
Uguisu no yume
Ume no koeda de ume no koeda de
uguisu wa
yuki no furu yo no
yume wo mita
no ni mo yama ni mo
yuki bakari
sarasâra to
yuki bakari
yuki no furu yo ni
uguisu wa
ume no hana saku
yume wo mita
no ni mo yama ni mo
ume bakari
chirachîra to
ume bakari
雲雀はどこに
雲雀はどこに
お空の海に。
お空の海で
雲雀は遊ぶ。
お空の海は
澄んでて青い。
お空の海に
お日さま出てる。
お日さま高い
雲雀も高い。
お空の海で
雲雀は遊ぶ。
Hibari wa doko ni
Hibari wa doko ni
o-sora no umi ni.
o-sora no umi de
hibari wa asobu.
o-sora no umi wa
sundete aoi.
o-sora no umi ni
o-hi-sama deteru.
o-hi-sama takai
hibari mo takai.
o-sora no umi de
hibari wa asobu.
高い山低い山
たかいたかい山は
なぜ背がたかい
ひなたで遊んだ
それで背がたかい。
ひくいひくい山は
なぜ背がひくい
ひかげで遊んだ
それで背がひくい。
Takai yama hikui yama
Takai takai yama wa
naze se ga takai
hinata de asonda
sore de se ga takai.
hikui hikui yama wa
naze se ga hikui
hikage de asonda
sore de se ga hikui.
かもめ
かもめ飛んだ 飛んだ
かもめ が 飛んだ
一羽 おくれて
あとから 飛んだ
海は遠いし
渚は長し。
かもめ飛んだ 飛んだ
あとから 飛んだ
一羽 はぐれて
いそいで 飛んだ
海は遠いし
渚は長し。
Kamome
Kamome tonda tonda
kamome ga tonda
ichiwa okurete
atokara tonda
umi wa tooishi
nagisa wa nagashi.
kamome tonda
atokara tonda
ichiwa hagurete
isoide tonda
umi wa tooishi
nagisa wa nagashi.
鼬と雀
ここの家は
引っ越して
雨戸が 締っておりました
お庭の お庭の
真中に
鼬が 歩いておりました
ここの家は
引っ越して
雨戸が 締っておりました
お庭の お庭の
木の上に
雀が遊んでおりました。
Itachi to suzume
Koko no ie wa
hikkoshite
amado ga shimatteorimashita
o-niwa no o-niwa no
mannaka ni
itachi ga aruiteorimashita
koko no ie wa
hikkoshite
amado ga shimatteorimashita
o-niwa no o-niwa no
ki no ue ni
suzume ga asondeorimashita.
森の中
森の中の 一本桜に
花が咲きました
朝晩 小鳥が来て
啼いておりました
一羽の小鳥は
赤い足でした
一羽の小鳥は
青い羽根でした
どっちの小鳥も
いい声でした。
Mori no naka
Mori no naka no ippan sakura ni
hana ga sakimashita
asaban kotori ga kite
naite orimashita
ichiwa no kotori wa
akai ashi deshita
ichiwa no kotori wa
aoi hane deshita
dotchi no kotori mo
ii koe deshita.
猫の目
猫の目 まるい目
ニヤニヤの目
夜になると
こわい目
猫の目 ほそい目
ニヤニヤの目
昼になると
ねむい目
ねむい目は
ほそい目
まるい目は
こわい目
Neko no me
Neko no me marui me
niyaniya no me
yoru ni naru to
kowai me
neko no me hosoi me
niyaniya no me
hiru ni naru to
nemui me
nemui me wa
hosoi me
marui me wa
kowai me
古井戸
ここの井戸は
底なし井戸で
昔 お化が出た井戸だ
雨の降る夜に
一ツ目小僧（ひとつめこぞう）が
傘（からかさ）かづいて出た井戸だ
小豆（あずき）洗いも
ざツざツざツと
雨の降る夜に出た井戸だ
お化が棲（す）んでた
ここの井戸は
地獄につづいた古井戸だ。
Furuido
Koko no ido wa
soko nashi ido de
mukashi o-bake ga deta ido da
ame no furu yo ni
hitotsumekozô ga
karakasa kadsuite deta ido da
azukiarai mo
zatsu zatsu zatsu to
ame no furu ni yo ni deta ido da
o-bake ga sundeta
koko no ido wa
jigoku ni tsudsuita furuido da.
よいよい横町（よこちょう）
よいよい横町で
見た月は 見た月は
半分かけてた
朝の月 アノ朝の月
お空にぼんやり
出た月は 出た月は
夢見て寝ぼけた
昼の月 アノ昼の月
兎がお餅を
搗く月は 搗く月は
十五夜お月で
丸い月 アノ丸い月
Yoi yoi yokochô
Yoi yoi yokochô de
mita tsuki wa mita tsuki wa
hanbun kaketeta
asa no tsuki ano asa no tsuki
o-sora ni bonyari
deta tsuki wa deta tsuki wa
yume mite neboketa
hiru no tsuki ano hiru no tsuki
usagi ga o-mochiwo
tsuku tsuki wa tsuku tsuki wa
juugoya o-tsuki de
marui tsuki ano marui tsuki
お月さんの兎
お月さんの 兎が
落っこちた
畑ン中さ ぼろりと
落っこちた
兎が 梯子を借りに
歩いてる
『梯子借せ』『梯子借せ』
『今晩は』
『お月さんの兎だよ
梯子借せ』
梯子一挺貸したら
担ぎあげた
屋根の上さ 兎が
担ぎあげた
梯子かけて お月さんへ
あがって往ったっけ
O-tsuki-san no usagi
O-tsuki-san no usagi ga
okkochita
hatan naka sa bororito
okkochita
usagi ga hashigo wo kari ni
aruiteru
"hashigo kase" "hashigo kase"
"konban wa"
"o-tsuki-san no usagi da yo
hashigo kaesu"
hashigo itchô kashitara
katsugi-ageta
yane no ue sa usagi ga
katsugi-ageta
hashigo kakete o-tsuki-san e
agatte ittakke
さらさら時雨
畑の 中の
さらさら
時雨（しぐれ）
さら さら さツと
鶏（とり）が 頸
曲げた
厩（うまや）の 屋根の
さらさら
時雨
さら さら さッと
馬の 耳
濡れた
Sarasara shigure
Hatake no naka no
sarasara
shigure
sara sara satto
tori ga kubi
mageta
umaya no yane
sarasara
shigure
sara sara satto
uma no mimi
nureta
雪
雪々こんこん
狐もこんこん
大寒寒や
狐もこんこん
雪々こんこん
Yuki
Yuki yuki konkon
kitsune mo konkon
daikan kan ya
kitsune mo konkon
yuki yuki konkon
狐
霜の降る夜（よ）に
狐が
啼いた
尻尾重たかろ
足が
冷たかろ
田甫（たんぼ）そこらここら
一晩中
啼いた
Kitsune
Shimo no furu yo ni
kitsune ga
naita
shippo omotakaro
ashi ga
tsumetakaro
tanbo sokora kokora
hitobanjû
naita
雪の歌
ゆき ゆき
ふってきた
おにわに
ふってきた
おやねに
ふってきた
おにわは
まっしろだ
おやねも
まっしろだ
Yuki no uta
Yuki yuki
futtekita
o-niwa ni
futtekita
o-yane ni
futtekita
o-niwa wa
masshiro da
o-yane mo
masshiro da
月影
薄桃色の
ハンカチを
ぢっと見つめて
泣いている
窓の硝子に
さす月も
おぼろ月夜で
青いこと
薄桃色の
ハンカチに
なにか書かれて
あるか知ら
Tsukikage
Usu momoiro no
hankachiwo
jitto mitsumete
naiteiru
mado no garasu ni
sasu tsuki mo
oborodsuki yo de
aoi koto
usu momoiro no
hankachi ni
nanika kakarete
aru ka shira
雨降りお月さん
ー
雨降りお月さん
雲の蔭（かげ）
お嫁にゆくときゃ
誰（だれ）とゆく
ひとりで傘（からかさ）
さしてゆく
傘ないときゃ
誰とゆく
シャラ シャラ シャン シャン
鈴つけた
お馬にゆられて
濡れてゆく
二
いそがにゃお馬よ
夜（よ）が明ける
手綱（たづな）の下から
ちょいと見たりゃ
お袖でお顔を
隠してる
お袖は濡れても
干しゃ乾く
雨降りお月さん
雲の蔭
お馬にゆれて
ぬれてゆく
Amefuri o-tsuki-san
1
Amefuri o-tsuki-san
kumo no kage
o-yome ni yuku tokya
dare to yuku
hitori de karakasa
sashite yuku
karakasa nai tokya
dare to yuku
shara shara shan shan
suzu tsuketa
o-uma ni yurarete
nurete yuku
2
Isoganya o-uma yo
yo ga akeru
tadsuna no shita kara
choito mitarya
osode de o-kao wo
kakushiteru
osode wa nurete mo
hosha kawaku
amefuri o-tsuki-san
kumo no kage
o-uma ni yurarete
nurete yuku